40 ROCZNICA ŚMIERCI.
MŁODOŚĆ
Profesor Mieczysław Politowski urodził się 28 stycznia 1920 r. w Ropczycach w woj. krakowskim. Studia medyczne rozpoczął w 1938 r. na Uniwersytecie Warszawskim jako uczeń Szkoły Podchorążych Sanitarnych; kontynuował je w Państwowym Instytucie Medycznym, a potem na tzw. Państwowych Kursach Medycznych we Lwowie. W 1947 r. ukończył Uniwersytet Jagielloński, uzyskując dyplom lekarza.
LATA WOJNY
Kampanię wrześniową, w czasie której był ciężko ranny, odbył jako szef II Czołówki Chirurgicznej 12 Szpitala Ewakuacyjnego. W 1941 r. pracował jako laborant w Szpitalu Przeciwgruźliczym w Stanisławowie, potem w Szpitalu Powiatowym w Jędrzejowie na stanowisku tzw. lekarza pomocniczego. Od 1947 r. pracował w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego pod kierownictwem J. Głatzla. W 1949 r. uzyskał stopień doktora medycyny. W tym samym roku wyjechał do Grecji, gdzie pracował jako chirurg w Demokratycznej Armii Greckiej, w czasie toczących się tam walk. Po klęsce znalazł się na terenie Albanii i pracował w szpitalu dla rannych Greków.
PRACA ZAWODOWA
Po powrocie został zatrudniony w I Klinice Chirurgicznej w Krakowie, kierowanej przez J. Bogusza. W 1951 r. został powołany do czynnej służby wojskowej. W latach 1952-1954 pracował w V Okręgowym Szpitalu Wojskowym. W 1953 r. uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie chirurgii ogólnej. Po ukończeniu służby wojskowej w 1954 r. został zatrudniony w III Klinice Chirurgicznej Akademii Medycznej w Krakowie.
Na podstawie pracy Zagadnienia patofizjologii naczyń kończyn w zwężającym zapaleniu i stwardnieniu tętnic uzyskał w 1961 r. stopień doktora habilitowanego. W 1964 r. po śmierci J. Jasieńskiego został powołany na stanowisko kierownika III Katedry i Kliniki Chirurgicznej Akademii Medycznej w Krakowie. Od chwili objęcia przez niego tej placówki nastąpił jej wszechstronny rozwój. Utworzył zespół specjalistycznych przychodni i pracowni klinicznych stanowiących podstawę działalności naukowej kliniki, wprowadził i rozwinął chirurgię naczyniową i plastyczną, utworzył oddział anestezjologii, reanimacji i intensywnego leczenia oraz Oddział Dializy pozaustrojowej, co stworzyło możliwość dokonania pierwszego w Polsce połud¬niowej przeszczepu nerki. Przedmiotem jego badań naukowych była pato¬fizjologia obwodowego krążenia krwi, chirurgia naczyń krwionośnych, zaburzenia krążenia chłonnego, patofizjologia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, zakażenia szpitalne i ocena ryzyka operacyjnego, zwłaszcza u ludzi w podeszłym wieku. Pod jego kierunkiem 39 chirurgów uzyskało tytuł naukowy doktora medycyny, 6 - doktora habilitowanego, z których dwóch zostało profesorami.
Był członkiem wielu towarzystw naukowych polskich i zagranicznych, wieloletnim przewodniczącym Krakowskiego Oddziału Towarzystwa Chirurgów Polskich i członkiem honorowym tego Towarzystwa. W 1970 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1976 r. profesorem zwyczajnym.
ZMARŁ NAGLE 17 MAJA 1984 R. W KRAKOWIE.
Opracowano na podstawie:
Z. Dziadur-Goldsztajn, Album chirurgów polskich, red. W. Rudowskiego i A. Śródki, Wrocław 1990.
